The North: Waitomo, Bay of Islands en Auckland.

Na een ontbijtje bij de burger king dit keer, tegen heug en meug twee van die overzoete volle kwartjes naar binnen zitten drukken, pakken wij onze tassen verlaten de cel en pakken de escape met beide handen aan. Op het vliegveld gaat het erg voorspoedig, hier wordt helemaal geen probleem gemaakt van vloeibaar goed in je tas waardoor onze boodschappen moeiteloos mee kunnen. Bij het opstijgen draaien wij al vlug richting de Arthur's Pass waar wij bij helder weer langsaf vliegen tot wij de kustlijn van het Noordereiland bereiken. Het is ook vanuit de lucht schitterend, de zon straalt waardoor de witte toppen die nu nog witter lijken als gisteren lijken te fluoriseren. Dat er meer sneeuw ligt zou zo maar kunnen toen wij in de ochtend buiten kwamen was het ijzig koud en zou je denken dat er nachtvorst is geweest, ook vernemen we dat de eerste sneeuwvlokken in het zonnige Queenstown waar we hebben gesprongen zijn gevallen. De jongens van onze eerste lift hebben ons al verteld dat er binnen een week of 4 geskied zou kunnen worden. Op weg naar het Noordereiland hopen wij van harte dat er ons nog een paar dagen zomer wordt geschonken zodat wij met een blos op de wangen jullie de foto's en filmpjes kunnen laten zien. Ons vliegtuig zit vol met kinderen die het uitstekend een half uurtje vol kunnen houden, echter is het de laatste 35 minuten wat lastiger, de ene naar de andere wordt ongeduldig en de moeders lijkt het niet te lukken deze kleine wezentjes de mond te snoeren. Ons hostel hebben we binnen no time gevonden het zit prompt onder de sky tower, bij het inchecken blijkt het enorm te zijn, dit keer hebben we kamer 513, de lift laat ons op iedere verdieping zien behalve op de 5de en ook de trappen kunnen we niet gebruiken. Bij enkele bonusrondes zien wij verschillende verdiepingen meerdere malen, uiteindelijk is er iemand op de 8ste verdieping die ons verteld dat je je kamersleutel moet gebruiken en zo toegang krijgt tot de juiste verdieping, nee nee wij zijn niet dom, we worden hier gewoon wereldwijs!!!! Als wij klaar zijn om de stad in te gaan is de zon achter een wit wolkendek verdwenen waardoor wij niet alleen de stad bekijken maar ook de winkeltjes inspecteren. Eet ik met heel veel vreugde ook mijn tweede doosje sushi op en geniet ik van het volk wat voorbij komt het is bijzonder dat dit mijn tweede nacht in de stad is en het voelt als thuiskomen, gewoonweg omdat je de gekke toren al kent en mensen je de weg niet hoeven te wijzen, heerlijk!

Als onze wekker deze ochtend rond 6 uur gaat, springen wij uit bed en maken wij onze tassen op om rond 6.45 richting bus te gaan. Navraag leert dat wij in de haven onze geboekte bus kunnen nemen. Vanaf ons hostel een minuut of 20 hobbelen maar dan wel bepakt en gezakt, ooooo wat zijn onze tassen zwaar, voorbijgangers zouden bijna kunnen vragen, tassen waar gaan jullie met de meiden naar toe. Optijd in de haven blijkt dat we verkeerd zijn voorgelicht en dat wij voor het opstappen onder de sky tower moeten zijn, ZUCHT, dat is slechts 5 minuten van ons hostel vandaan. Gas op die lollige en tegen die heuvel op, we kunnen de bus echt niet missen. Inmiddels is de inspanning bij mij al in de nek gaan staan. Als wij een stukje verderop een bus van de zelfde organisatie zien stoppen kost het ons weinig moeite hierbij in te stappen en op het startpunt een overstap te maken, bepakt en bezakt grijpen wij deze kans met beide handen aan. Eenmaal in de goede bus op weg, rijden we tussen mooie groenen heuvels door, het is mooi te zien hoe de zon speelt met deze plooien, het landschap is één op één gelijk aan het landschap wat je kunt zien in de Hobbit. Wanneer we een aantal heuvels over zijn zie ik dat een volledig dorp in de wolken is gezet, het ziet er echt mysterieus maar ook sprookjesachtig uit. Hoe dichter we bij Waitomo komen hoe zonniger het wordt, we worden keurig rond 10.00 uur afgezet bij i-site waar wij door de cowgirl van ons hostel worden opgepikt, echter pas rond de klok van 13.30 uur. Deze uurtjes zien wij zeker niet als verloren als wij aan de pikniktafel genieten van de zon die wij deze vakantie eigenlijk te weinig hebben mogen begroeten. Schaamteloos maak ik van mijn lange broek án publiek een korte en lunchen we gezellig samen, ook hier smaken de boterhammetjes met pindakaas heerlijk! Eenmaal bij het hostel blijkt het direct ook de vertrekplaats van onze 5 uur durende Caverafting te zijn. De tweede keer deze vakantie trekken wij trouw onze bikini's aan om deze dadelijk te kunnen verstoppen onder een wetsuit. We hebben een klein groepje, een leuk stel van Amerikaanse dames, twee Duitse jongens en dan deze van Heeskes. Onze gids Emy is goed gebekt, houd van sarcastische opmerkingen en is warempel voort gekomen uit twee Nederlandse ouders. Zij hebben beide een jaar gewerkt in Nieuw Zeeland, zijn getrouwd in Nederland op huwelijks reis gegaan naar Nieuw Zeeland en nooit meer terug gekeerd, het kan raar lopen! Eenmaal in de apenpakjes gehesen met schitterende laarzen aan hebben en niet te vergeten een helmpje voorzien van licht, oefen we het zekeren even droog en gaan we op naar de ingang van de cave. De eerste Amerkaanse damen gaat met flinke vaart de kloof in, de tweede daar en tegen lijkt lichtelijk in paniek te raken wanneer ze gezekerd en wel het afstapje af moet. Ze slaat angstkreten uit en het zweet staat letterlijk op haar voorhoofd, ze trekt wit weg en krijgt duidelijk haar voeten niet meer opgetilt, even lijkt of ze begint te hyperventileren. Als ze aangeeft dat ze er even doorheen gepraat moet worden weet onze gids haar subtiel van het randje af te duwen waardoor het bloed duidelijk weer naar haar hoofd stijgt op het moment dat ze in de gaten krijgt daadwerkelijk te blijven hangen. Mirjam en ik bescheuren het van het lachen het was te hilarisch voor woorden welke geluiden deze vrouw wist te produceren, het kan bijna niet anders dan dat ze ook wat warme spanning in haar broekje heeft weten te hoesten, ge zou er nog 5 uur in rond moeten kuieren! Mirjam en ik zoeven zonder problemen 27 meter naar beneden waar wij het mannelijke volk opwachten. Als we compleet zijn pakken we de banden en gaan we tegen de stroom op, verstap ik me een paar keer waardoor het ijskoude water al snel tot aan mijn nek staat en voel je duidelijk aan de hoeveelheid water dat het pak wat groot is, het loopt in ieder geval goed vol zullen we maar zeggen. Klauteren we omhoog en moeten we door nauwe rotsopeningen, uiteindelijk nemen wij op een aantal rotsblokken plaats waar wij onze lampjes uitdraaien en zien wij een schitterende zee van glowworms aan het plafon. Het lijkt wel de sterrenhemel die zo stond te pronken in Abel Tasman, echter is deze verstopt in een grot, waar bovenop een mooi groen landschap licht te stralen in het zonnetje, waar de koeien op staan te grazen, de schapen overheen huppelen en de bomen met de herfstkleuren hoog in de bol het daglicht inademen. Hoe langer je kijkt hoe meer je er ziet, de ene glowworm geeft nog meer licht als de ander, schijnbaar is het zo hoe meer honger ze hebben hoe harder ze schijnen. De glowwormen komen als een soort larf in de cave terecht waar zij middels een soort van spinnenwebdraadje insecten vangen, afhankelijk van hoeveel larven er gevangen worden transformeert deze zich binnen 6 tot 9 maanden tot een cocon waarin hij of zij zich ontpopt tot een volwassen glowworm. Een volwassen glowworm heeft geen mond, waardoor het binnen 2 a 3 dagen na het intreden van de volwassenheid sex heeft, door de hoeveelheid sex uitgeput wordt en sterft. Je kunt wel zeggen dat deze lichtpuntjes een kort en spetterend leven hebben! Als we alle feitjes tot ons hebben mogen nemen gaan we richting de banden, springen er in en laten ons door de stroming van de rivier meenemen naar het abseil punt. Er is ons aangegeven dat je elkaar niet vast moet pakken, dat zou het lastiger maken, nu het nog zo mat is doen wij lekker eigenwijs en gaan wij hand in hand de rivier af. Als we het eerste watervalletje trotseren wordt de stroming duidelijk sterker, doordat de lampjes op de helm uit staan zien we geen steek en besluiten we toch maar de handen los te laten. Het voelt ondertussen alsof je als klein kind op een band de wildwaterbaan bij centerparks af gaat, danwel in het donker met ijs en ijs koud water. Ik klots heen en weer, buts een van de Duitsers in het bandje tegen een muur omhoog en wordt verder door de stroming meegenomen. Wanneer ik net denk dat we ons in rustiger vaarwater bevinden, klots ik opnieuw heen en weer, schraap enkele keren met mijn gat over flinke scherpe stenen en weet ook mijn blauwe helmpje aan een aantal putjes te helpen, ik ben er van verzekerd dat ook enkele muren gemarkeerd zijn met een blauwe streep. Dit gaat dan ook zeker niet zonder slag of stoot, waardoor er vloeiend een aantal kreten over mijn lippen geslingerd worden, recht vanuit mijn hart weliswaar. In deze cave galmt het goed na waardoor ik om mezelf moet lachen en hoor ik achter me Mirjam op adem komen. Het is mij deze reis al meerdere malen opgevallen dat zij tijdens haar reizen haar humor en ook het leedvermaak echt niet is verloren, HEZE-LIJK!!! Aan het gierende geluid te horen, zijn mijn scheuten bij haar op de lachspieren geschoten, de Duitse jongen die voor haar in de band drijft weet duidelijk niet wat hem overkomt en hoe hij er mee om moet gaan, wat het totaalplaatje nog leuker maakt. Als wij ons verder in de grot bevinden blijkt iemand een lekke tub te hebben waardoor wij de banden achterlaten en verder doorklauteren. Emy maakt er inmiddels een sport van om ons door de kleinst mogelijke gaten in de rotswanden te laten klimmen, waar ik met zekerheid over kan zeggen dat ik er erg onhandig in ben. Voor ik het wist zat ik in een kloof vast, was het niet met mijn heupen dan bleef mijn been steken of zat mijn voet volledig vast, Mirjam wurmde zich overal dapper en met gemak doorheen en schroomde niet om de lat nog wat hoger te leggen en een stapje verder te gaan. De grootse uitdaging was wel om de hoogte in te gaan en je vervolgens voorover door een gat te laten glijden waarbij je zelf geen uitgang zag en je zo naar beneden moest weten te wurmen. Op een rustig stukje in de cave krijgen we een blok chocolade toegediend en drinken we warme sinaasappeldrank, het lijkt wel warme aanmaak, zoooo vies maar aangenaam omdat het warm is. Het laatste stuk is het met de banden in de hand tegen de stroming in richting beginpunt. Daar moeten we onszelf zekeren en richting uitgang klimmen, z'n metertje of 20, halverwege merkte ik al snel dat ik beter niet om kan kijken om te polsen hoe vlotjes het allemaal gaat want daar krijg ik echter de rillingen van. Goed en wel boven, vergapen wij ons nog even over het feit dat er om en nabij de 320 caves zijn in Waitomo waarvan er ongeveer 12 worden gebruikt voor publiekelijk bezoek, ook weet Emy ons te vertellen dat je er bijna van uit kan gaan dat wanneer je een groepje bomen ziet in deze omgeving er ook een ingang is tot een cave en wijst er ons zo een handjevol aan. Al snel ontdoen wij ons van onze natte pakjes en springen we onder een warme douche. Omdat ik zo in en in koud ben lijkt het water op mijn handen koud en in mijn nek en op mijn rug bloedheet waardoor je bijna niet weet welke waarneming nu leidend is. Eenmaal terug bij het hostel gieren we het uit als we de foto's terug kijken met een sponzig wit broodje in de ene hand, afbak broodje uit de magnetron te smerig voor woorden, en een kopje tomatensoep in de andere.

Nou, ikke wel!! Is het eerste wat ik roep als ik zie dat Mirjam haar ogen opend. Grot-domme wat was dit een koude nacht, de extra deken heeft mij niet van mijn in en in koude, voeten, benen, armen en hoofd af kunnen helpen. Daarbij was ik te moe om de warmere kleding die zich ergens in mijn backpack op z'n anderhalve meter afstand bevond te gaan zoeken. Als we verder ontwaken blijkt dat de bedden zijn voorzien van elektrische dekens, is dat even een mooi opwarmertje om de dag mee te beginnen. Tijdens het ontbijt blazen wij rookwolkjes uit terwijl wij zien dat het gras wit is gekleurd van de vorst. Maken wij ons klaar om met de bus richting the bay of Islands te gaan. Het is een langer rit met een overstap ik Auckland waar ik, terwijl Mirjam inslaat bij de supermarkt, bij de spullen onder de sky tower wacht en toe kijk hoe een enkeling er in een apenpakje vanaf springt, nou Sandra en Sebas, respect!!! Het landschap is en blijft schitterend en door de enorme heuvels waar we doorrijden lijkt het alsof wij de schitterende zonsondergang vandaag een keer of twaalf meemaken, elk aanzicht geeft een andere kleuring aan de lucht die allen prachtig zijn. Na een langer rit komen wij aan in Paihia, in het donker ziet het er erg leuk het lijkt een leuk havenstadje te zijn, als wij in ons hostel aankomen geeft dit ons ook direct een leuke sfeer weer. We strijken lekker in de aangeklede tuin neer en genieten nog even van de avond om morgen aan de cruise te kunnen beginnen.

Heerlijk is het om de gordijnen open te doen en een blauwe hemel te zien, de zon die schijnt op de gebouwen die je ziet en je het aandurft om voor de eerste deze vakantie je korte broek direct 's-ochtends al vies te maken. Na het ontbijtje gaan we de boot op om een cruise te maken naar cape Brett en hole in the rock. Wanneer we van wal zijn valt ons oog al vlug op de grote Chinese populatie aan boord, zij vallen op omdat op ieder hoekje van de boot de hoge hoed te voorschijn komt waar niet alleen de fotocamera's uit lijken te komen maar ook de meest armelijke hoedjes, zonnebrillen en jawel poses. Het kijkt wel of iedere Aziaat een hobby fotograferen heeft en dat er aan de hand van het aantal foto's bepaald wordt hoe leuk de vakantie was geweest. Wanneer we door de mooie prachtige baaien varen en ik een poging doe dit vanaf mijn stoeltje vast te leggen wordt ik al snel door een groepje van 9 Chinezen tactisch van mijn stoel gedrukt, niet voor één foto maar iedereen lijkt meerdere toestellen te hebben en een foto wordt altijd dubbel genomen als het niet driedubbel is! Ze drukken stevig door op de toestellen maar ook in mijn nek waardoor ik inmiddels bijna bij mijn voorganger in zijn nek zit en ook verdrukt wordt tussen de reling en de groep Chinezen. Als mijn geduld overduidelijk op is geef ik ze vriendelijk de tip, jawel op zijn Engels, met een hele onschuldige blik en een lach op mijn gezicht! Dat er echt vele leukere groepsfoto's gemaakt kunnen worden, hier heb ik meteen de aandacht van de vrouw die het meeste lichaamscontact heeft met mij. Dan zeg ik er achteraan dat ik me wel wil opofferen als fotograaf en dat ze bij de derde tel allemaal overboord moeten springen. De vrouw schrikt overduidelijk van dit voorstel, zegt in het Chinees direct iets tegen haar partner die dit ingenieuze plan direct verspreid onder de groep waardoor ze binnen no time naar een ander hoekje van de boot gaan waar het hele feest opnieuw begint en ze vrolijk doorgaan andere mensen in de verdrukking te zetten. In de tussentijd krijgt Mirjam overduidelijk hoofdpijn van het geëtter, wanneer wij met vlagen gewoon mee doen aan dat Aziatische mb's vullen, wordt ons gevraagd door een tweetal uit het groepje of zij een foto mogen maken, wij verontschuldigen ons en springen aan de kant. Daar hebben we overduidelijk een miscommunicatie want ze willen met ons op de foto, het moet niet gekker worden, wat een volk hahaha! Hierdoor wordt enig ijs gebroken als wij overduidelijk door hun enthousiasme worden meegezogen in het verschrikkelijke geheel. Het landschap is prachtig, de zee kleurt allerlei blauw- en groentinten en het zonnetje schittert er mooi in. Als we op het meest oostelijke puntje van the bay of Islands uit komen zien we cape Britt en daar is ook the hole in the rock. Grappig om te zien dat z'n rotsblok z'n enorme attractie kan zijn. Het lijkt vandaag windstil, volgens de schipper hebben zij er al lang niet meer door heen kunnen steken, daar gaan we dan! Als ik Mirjam kwijt ben zie ik dat er ook een voordek is beneden op de boot, ik zet een sprintje om er naar toe te komen. Als we er door heen varen kan ik net het dek op springen wat HELEMAAL vol staat met Aziaten. Best een uitdaging hier zelf ook nog even een foto te maken, maar geen Mirjam te bekennen. Wanneer we deze attractie hebben gehad en ik het bovendek bereik, komt Mirjam gierend aan. Zij blijkt de verdubbelaar ingezet te hebben en is in the hole in the rock de rots in de branding geweest en heeft de groep Chinezen nog meer beeldmateriaal gegund voorzien van een Europese lach. Geef ze een vinger en ze pakken een hele hand, later in de trip werden er "stiekem" filmpjes gemaakt en worden er onopvallend maar ook opvallend nog meer beeldmateriaal geschoten, wat een idioten! Het is ons inmiddels wel duidelijk dat wij deze mensen best graag mogen nadat zij hun telelens hebben doorgeslikt. Als wij na deze pracht aanmeren bij het grootste eiland van the Bay of Island, maken wij een wandeling en bereiken we het hoogste punt, waar het lijkt of we de hele baai kunnen zien, zoooooo mooi! Alle kleuren kun je terugvinden, het water zie je mooi tegen de rotsblokken aan slaan, je ziet ontelbare kleine witte en goudgele zandstrandjes, schaapjes die niks vermoedend rond doen op een schitterend stukje aardkloot en niet te vergeten de groene plooiende heuvels die eindigen in een aquagroene oceaan die op sommige plaatsen een azuur blauwe of donkerblauwe kleur weergeeft. Her en der liggen zwartachtige rotsen in het water waar de kleuren van de zee nog beter bij elkaar komen, ook wanneer het water er tegen aan slaat, er witte schuimkragen worden veroorzaakt door het kapotslaan van de golf, is het mooi te zien hoe het water van de rotsen afglijd. In de baaien zijn heel veel zeilbootjes te zien, ook de grotere luxe jachten dobberen rond, er zijn veel prive baaien waar luxe bootjes aan liggen, die in het niets vallen gezien de huizen die zich op het droge bevinden en een mooi uitzicht hebben. Prachtig!! Helaas zien we dit keer geen dolfijnen waardoor we beide een nieuw ticket krijgen waarmee we gratis mee mogen voor een nieuwe ronde, het moet binnen 10 jaar worden opgemaakt, dussss voor wie o wie wil!!! Na een aantal vergeefse pogingen om morgen in de ochtend te gaan surfen doen we in de middag een poging te gaan kajakken, aangezien de trailer weg is geven wij het al snel op wanneer we het gewicht van deze kajak in onze gespierde armpjes voelen. Dit ambitieuze plan ruilen we in voor het neerploffen op het goudgelestrand om ongekend van het uitzicht te genieten. Wanneer wij de avond inzetten, gaan wij eten bij shippey's een restaurantje dat zich bevind op een 19de eeuw schip, wat is gelegen aan de voet van Paihia, het uitzicht over het binnenland als over de baai zijn schitterend waar wij ons tijdens het opeten van onze visjes geserveerd met een heerlijke salade en friet verbazen over de schitterende zonsondergang, een perfect diner om onze laatste hele dag op een prachtige locatie te bekronen!

Als de ochtend wordt ingezet door onze Duitse, direct klaar wakker ik voorzie alleen maar problemen, kamergenote worden wij min of meer ook gedwongen om de dag in te gaan zetten. Terwijl wij op ons dooie emmer ontbijten en ik van binnen moet lachen om haar gestress, blijkt dat wij eerder en relaxter klaar zijn als zij. Terwijl de temperatuur goed is lijkt het bewolkt, hierdoor laten wij ons niet uiltje het velt slaan en zetten de pas er in om een track richting watervallen te gaan doen. Wanneer de track is ingezet en wij door de groene natuur lopen in de verte af en toe zicht hebben op een blauwe baai waar het net lijkt of er geen land is maar wel bomen staan die tot hun kruin in het water staan, heb ik even het gevoel alsof ik als klein kind met de neefjes en nichtjes en opa op de dijk wandel om "geld te zoeken", heel bijzonder. Wanneer wij de pas er stevig in houden hobbelen wij het ene naar het andere bruggetje over, helaas geen mooie watvallen maar droogstaande keien waar als we geluk hebben een klein straaltje water over heen stroomt, uit de Nederlandse tuinslang zou meer water zijn gekomen. Als wij het gevoel hebben bijna op het einde te zijn, zien wij een blauwe lucht opdoemen achter de hoge apenbomen. We draaien om en zien ons al languit op het goudgele strand liggen, voordat het zover is doen wij nog even boodschappen en jawel rapen wij wat eerlijk gevonden geld van die grond op. Op het strand genieten we nog even van de laatste zonnestralen, wordt er een boek gelezen, spelletjes gedaan en kletsen we heerlijk. Het verlangen naar een ijsje is de laatste drie dagen alleen maar aan het groeien geweest omdat ik bij aankomst in Paihia een kraam heb gezien met vers schepijs, omdat we ons laatste geld er bijna in die supermarkt door heen hebben geklapt verwacht ik dat ik met mijn laatste stuivers en de gevonden dubbeltjes nog wel een bolletje kan strikken. Als we bij de bus zitten te wachten, blijkt dat ik warempel te weinig heb om mijn lust te stillen. Niet getreurd want ik ga mezelf natuurlijk niet zitten pijnigen, vluchtig zet ik wat plastic geld om in nieuw Zeelandse dollars en bekroon ik het geheel met twee bollen. Hier hoeft je de tjes echt niet achter te zetten, één bol was een grote klomp ijs op een ijslepel die er nog net op zou kunnen blijven liggen als je hier stevig je best voor zou doen, daar zou Firenze nog wat van kunnen leren! Met de dubbel dikke ijsco loop ik vol trots naar Mirjam om er van de eerste lik tot het laatste hapje van te genieten, dat is gelukt want wat was de vanille bol met gesuikerde noten lekker en dan heb ik het nog niet eens gehad over het chocoladeijs waar niet alleen stukken chocolade in zaten maar ook gecrunste oreol koekjes! Tijdens onze terugreis naar Auckland hebben wij enkele belevenissen opgehaald ons nogmaals verwonderd aan het natuurschoon waar we door heen rijden en na ons maaltje in de bus genieten we ook nog even van de prachtige kleuren van de zonsondergang. Terug in Auckland maken wij de laatste avond eigen en zoeken wij onze kamer op, dit keer onder de sky tower op drie hoog, het is een kamertje van 3 bij 5 meter zonder ramen waar 6 mensen de nacht in door gaan brengen, ja beste mensen het leven van een reiziger gaat dus duidelijk niet altijd over rozen!