The South: Picton/ Kaikoura/ Wellington

Als we optijd opstaan heeft Mirjam een heerlijke nacht achter de rug, bij mij was het wat minder, misschien moet ik nog een beetje wennen aan het nieuwe ritme daarbij heeft het verkeer wat langs onze campervan raadt er ook geen steentje aan bijgedragen. Na het openen van de ogen koppelen we de stroom af en gaan we richting interislander die ons naar het zuidereiland gaat brengen. Als we in de rij staan smeren maken we ons ontbijtje klaar. Het weer is iets beter te noemen, de storm is gaan liggen, de regen is iets minder maar het regent en de wolken hangen laag waardoor het zicht nihil is, jammer maar wij gaan het zien aan de overkant van de Cook Strait lijkt het lichter, wellicht wacht daar de zo'n op ons. Eenmaal gestationeerd op de boot, spiegel aan spiegel zonder punten score voor Mirjam gaan wij het dek op, het uitzicht wordt wat belemmerd maar wat we kunnen zien van wellington is mooi vanaf het water. We zijn los van de kant aan de andere zijde van het water wacht een nieuwe uitdaging, ik ga een ronde over de boot om te kijken of ik beter zicht kan krijgen. Op het bovendek valt het mij op dat de bergen die oprijzen vanuit het water kracht en eenheid uitstralen en toch afzonderlijk van elkaar anders en prachtig zijn. Ze liggen in azuur blauw water wat overgaat in wat donkerder turcoise wat de boot raakt. Ik kan me voorstellen dat wanneer de zo'n zou schijnen het gewoon ligt geeft en op de foto's een onwerkelijke gefotoshopte uitstraling zou hebben, waardoor het bijna acceptabel is dat het regent. De bergen op zich hebben kregen van krijtstrepen grijs wat, met verschillende terracotta kleuren en zijn begroeid met verschillende groene planten met verschillende structuren. Om enkele bergen kringelen roofvogels. Als ik optimistisch mijn iPad pak om een stukje te filmen voor een stukje naslagwerk waai ik bijna met het beeldmateriaal het dek af. Even binnen opwarmen en het natuurgebied Marlborough Sounds Maritime Park doemt op waar we met de Ferry binnen varen om Picton te kunnen bereiken. Het is werkelijk waar schitterend, wij kijken onze ogen uit, staan als een paar Chinezen foto's te schieten en leggen ook wat bewegend materiaal vast. Wat is het leuk om dit samen met Mirjam te mogen zien en er van te genieten. Als we picton bereiken en de Ferry verlaten beginnen we met scrumbeld eggs van eigen fornuis en genoeg brandstof om Kaikoura te bereiken. Wanneer de weg opduiken is het een grindweggetje waar de vrachtwagen voor ons af en toe een haffeltje grind naar ons toe spugt. Ik voelde me bij het ophalen van de camper lichtelijk genaaid omdat de beste man zijn verkooppraatje paraat had en binnen mun van tijd ons Mirjam wist te overtuigen van een extra verzekering waarbij glasschade 100% dekkend was. Helemaal opgelucht schiet het ene naar het andere sterretje de ruit in waar wij bijna paars aanlopend om zitten te schateren. Vanaf picton is de omgeving mooi groen, deze gaat al vlug over naar een goudgele bergen, als we bij de oostkust aankomen is het een mengeling van, wat schitteren afsteekt tegen de zwarte zandstranden en het azuurblauwe water, zelfs de witte schuimklopperij op het water krijgen een andere tough. Op enkele plekker steken zwarte rotsen trots en krachtig boven het water uit waar door vogels dankbaar gebruik van wordt gemaakt. Op enkele minder rotsachtige plekken liggen surfers in het water die met volle teugen genieten van de ruige zee, als ik dat zie zou ik er ondanks het weer zo bij gaan liggen, al is het om dan nog meer verbonden te zijn met deze pracht. Tegen 5 en rijden wij Kaikoura binnen, een gezellig vissersdorpje wat gericht is op walvissen, dolfijnen en surfers. Het heeft een relaxte uitstraling. We slaan nog wat boodschappen in bij de supermarkt en gaan kijken of wij voor de volgende ochtend mee kunnen op whale/dolfijn spotting. Al snel blijkt dat de whale watching en dolfijn encounter elkaar niet in het vaarwater gaan zitten, het wordt dan ook kiezen want delen zit er niet in. We boeken voor morgen ochtend een dol-fijn tochtje waarbij we met de wilde dolfijnen het water in kunnen, joehoeeeeee!!! Nog niks gezien en nu al super blij met onze vangst, er bestaat een kans dat wij ook de walvissen zien, daar gokken we dan ook op. In een juich-stemming verlaten we het pand en bestijgen vol trots onze camper. Op goed geluk rijden we het dorp uit en vinden een camping waar Mirjam een heerlijke couscous bereid waar we dit keer met een echt Nieuw Zeelands wijntje (riverstone) hier uit de regio van genieten. Vegen onszelf onder de douche en ik doe mijn eerste wasje. Met de sfeerlichtjes aan en een heerlijk muziekje op de achtergrond tutteren we de fles lekker leeg om vervolgens in slaap te vallen met het getik van de regen op de achtergrond.

De wekker gaat af slaperig maar meteen paraat springen we uit ons bed, want vandaag gaan we de zee op.... YES!!! Dolfijnen spotten en hopelijk gaan we er ook mee zwemmen. Ontbijtje is binnen de camper staat klaar en op het moment dat we willen gaan zien we dat ik mijn wekker een uur te vroeg is afgegaan, we pakken de tijd die we hebben voor een extra kop thee en ordenen onze spullen, doen de afwas en daar gaan we dan! Vandaag lijken de wolken minder gevuld te zijn met water, het is nagenoeg droog en het kijkt al minder grauw. Als we naar dolfin encounter rijden bedenk ik me dat ik het leuker zou vinden als we buiten de dolfijnen ook orka's zouden zien in plaats van walvissen, aangezien dat heel zeldzaam is zullen we er maar niet op rekenen. Ter plaatsen krijgen we een wetsuit, flippers, duikbril en een soort bivakmuts aangemeten. Nadat we de zeeziekpilletjes onze maag in hebben laten zakken en strak zijn ingesealt door onze second skin duiken we de bus in om vervolgens aan boord te kruipen van een vrij luxe speedboot. Al snel maken we vaart richting zee, waar de eerste aanwijzingen enthousiast via de luidsprekers worden medegedeeld, er wordt gestopt voor een zeldzame vogel, hij is zwart en dobbert op het water. Als we verder varen wordt er al snel met nog meer enthousiasme door de luidspreker geroepen waar we kijken moeten. Er worden orka's gesignaleerd, HALLELUA wat VET!!! Alle vezels in mijn lijf staan open en zijn geactiveerd, de adrenaline giert op top snelheid door mijn lichaam. Al snel zien we ze, het zijn meerdere kleine orka's het is echt magnifiek om te zien, ze zijn leuk en speels en zijn op deze speelse manier aan het dollen met enkele dolfijnen. Ze springen vrolijk door de lucht, duiken onder ons bootje door en zigzaggen door het water. Even later zien wij ook moeders aankomen waarbij de kleine deugnieten vrolijk aansluiten, zij aan zij zoeven ze door het water maken een snelheid van ongeveer 55kilometer per uur als ze boven komen maken ze een zoevend geluid omdat er uitgeademd wordt. Met een ademhaling kunnen ze 5 tot 7 minuten onder water blijven. Wij zijn allemaal in de jubel stemming, wat is dit VET, wat is dit mooi en wat gaat deze tocht ons nog meer brengen?!?!?! Even later komt ook vader orka aan hij is te herkennen aan een vin van 2 meter hoog, is ongeveer 7meter lang en weegt 7ton. Het is bijna niet voor te stellen! Ons wordt verteld dat normaal gesproken, als ze al worden gesignaleerd, alleen de mannetjes worden gezien de vrouwtjes en kinderen blijven in een ander stukje oceaan. Het is ook wel te zien aan onze gidsen, zij staan met hun fototoestellen te zwaaien en stuiteren net als ons over het dek. Mirjam en ik bevinden zich op het dek in het puntje van de boot, net de Titanic maar dan anders. We filmen en fotograferen deze pracht en houden ons ondertussen krampachtig vast aan de reling zodat we niet overboord klappen als we op snelheid de orka's volgen. Door de wilde zee verdwijnt de horizon met enige regelmaat, waardoor het bij het op snelheid over de golven heen butsen je buiten wat zeebenen ook een gevoel geeft dat je darmen zich af en toe op de plek van je strottenhoofd bevinden, waardoor ik met enige regelmaat groen aanloop. Als we deze orka populatie uit het oog zijn verloren zoeven we verder. Als de schipper weer een ander mooi plaatje opmerkt, de boot stilgelegd trekken wij een sprintje van het achterdek naar ons Titanic plekje, zien een 5 tal orka's van klein tot enorm groot vanuit de kust op onze boot af stuiven. Het is zo schitterend! Op de achtergrond zien we de lord of de rings bergen, de zwarte stranden met de witte branding ervoor wat erg mooi afsteekt tegen het azuur blauwe water, waar deze machtig mooie beesten ons met top snelheid in tegemoet komen. Ze zijn super mooi, de witte orka vlekken maakt dat zij een ontzettend mooie en lieve kop tonen. De grote orka's komen met hun hoofd en de helft van hun lijf boven water bij het ademen, de jonkies daar en tegen krullen sierlijk met hun onderkant boven het water uit. Hoe dichter ze bij komen hoe beter je ze kan horen ademen, het geluid wat ze produceren lijkt op het geluid wanneer je een hele teug lucht met open mond uitademt vanuit het achterste van je keel waarbij je van je tong een rondje probeerde te maken. Er zit dan alleen vele malen meer kracht achter en het geluid wat wij hier horen is uiteraard vele malen harder. Deze hele setting is echt van top tot teen een KIPPENVELMOMENT!!!!! De orka's stuiven op ons af, schieten onder ons bootje door en gaan voor onze boot uit totdat we ze uit het oog verliezen. Op de momenten dat de schipper druk aan het zoeken is naar nog meer schoonheid hou ik me rustig op het achterdek, ik heb het gevoel dat ik geelgroen ben aangelopen van de misselijkheid, emmertjes worden uitgedeeld, ik probeer me te concentreren op de schitterende bergen en ondertussen duw ik een rol koekjes naar binnen omdat ik met een volle maag minder last heb van de schommelingen. Even later zien we een groep dolfijnen ik hoop van harte dat wij onze flippers aan mogen doen en er tussen mogen gaan zwemmen, maar helaas mogen wij dit alleen van de oppervlakte aanschouwen. Bij deze dolfijnen schijnen haaien te zwemmen waardoor het onverantwoordelijk zou zijn om nu een kijkje onder het water te gaan nemen. We gaan verder op zoek naar the black dolfins, de wilde dolfijnen waar wij mee mogen zwemmen. De boot wordt weer stilgelegd we zien een zeehond die trots boven het wateroppervlak zijn net gevangen prooi showed en verscheurt om vervolgens weer kopje onder te gaan. Enkele gelukskreetjes slaan er uit mijn mond, nog even en wij hebben de big 5 of the oceaan gezien, whaaaa echt zo vet! Bij de dichtstbijzijnde baai bij de haven zien we ze dan the black dolfins. Ze lijken nu wat klein, zijn heel donker grijs zwart gekleurd en hebben een lichte onderkant, het is een groep van +/- 25 dolfijnen. Ze zijn vrij schuw en komen dan ook maar kleine stukjes boven het water en verstoppen zich in de modderstoom dicht bij de kust. Deze modderstoom wordt veroorzaakt door de vele regen die de afgelopen dagen is gevallen die door de rivieren wordt aangevoegd. Met de boot drijven wij de dolfijnen de zee in en maken wij ons paraat voor het snorkelen met de wilde dolfijnen. Machtig!!! Wederom wordt iedere vezel geprikkeld, als de brandweer maken wij ons klaar, flippers aan snorkel op en in je wetsuit aan de achterkant van de boot half in het water gaan zitten. Het water is koud wat ons paarse lippen bezorgd en kippenvel op de wangen. We maken vlug een selfie met de phone van Mirjam die in mijn waterdichte hoesje plaats heeft genomen, mijn harde schijf zit namelijk al vol, dan gaat de toeter!! En springen wij massaal het water in om op de dolfijnen af te zwemmen. Er is ons verteld dat het noodzakelijk is de aandacht van deze beestjes te trekken door een soort duikbewegingen te maken onder water en hoge gillende toon uit te slaan via de snorke. Deze tonen trillen door het water en maakt ze nieuwschierig. Met gevaar voor eigen leven duik ik een aantal keren met snorkel onder het wateroppervlak wat resulteerde in een enorme hoestbui omdat ik flinke golven zout water binnen krijg. Waardoor ik het alleen bij geluid produceren houd, wat best vermoeiend is zwemmen en geluid maken tegelijk. Mirjam ben ik kwijt en aangezien iedereen in een wetsuit met snorkel en flippers er het zelfde uit ziet is het lastig zoeken. Dan hoor ik iemand blijvend hoge tonen produceren als het hoofd boven water komt blijkt het Mirjam te zijn. Het is zo leuk om te zien dat zij echt alles op alles zet om de ontmoeting met de wilde dolfijnen in het water te realiseren dat ik vanuit het totaalplaatje, de beklemmende wangen onder de snorkel, de grote ogen die worden opgezet in de duikbril en het aanhoudende hoge gegil wat zij vol weet te houden ook als zij niet in het water ligt met haar hoofd, een lachkick geeft wat mij niet helpt het hoofd boven water te houden. Ondanks de inzet van deze en genen zijn helaas de schuwe dolfijnen en tussenuit geknepen en gaat de zoemer op de boot dat we terug te boot op moeten. Enkele springen vlekkeloos uit het water de boot op, ik ben nog op ongeveer 5 meter afstand van de boot, door de stroming is het zwemmen al wat halen kan. Iedere keer denk je de boot te kunnen pakken en wordt je weer een meter of 3 achteruit gezogen, wanneer je er niet tegenin zwemt drijf je nog verder af. Dit riedeltje herhaalt zich nog een keer of tien totdat ik de boot vastgrijp en het plateau op klim. Ik zie als ik aan dek ben dat Mirjam met de zelfde stroming kampt met haar ijzer sterke wil klautert zij wat sneller aan boord. Op het moment dat zij opstaat kijkt de gids haar met grote ogen en een o-mondje aan en zegt ze geschrokken tegen haar, do you lost your phone?! Waarop Mirjam naar haar nek grijpt om de telefoon te showen, hem niet vind en ook nog even op haar rug zoekt. Die is inderdaad naar de haaien, wie voert haar appeltje nou toch aan de orka's?! Mirjam lijkt niet echt onder de indruk en spreekt met twee woorden uit dat ze het jammer vind, laat het overduidelijk los en geniet verder van het uitzicht en de ervaring aan zich. We gaan verder en wederom mogen we het water in, een nieuwe poging wordt gedaan, maar helaas het mag niet baten. Versteend van de kou gaan we terug naar de haven, waar wij warm water in onze wetsuits laten lopen, lauw water doet gewoon al pijn op mijn huid en stoomt direct van onze huid af. Vlug de pakken uit en als een potje gevuld met pieren staan we in de kajuit, dij aan dij om droge en warme kleren aan te trekken. De bus in en terug naar dolfin encounter, tijdens de rit krijgen me mierzoete warme chocolademelk met een koekje, dit koekje is een locale lekkernij, het zijn gemberkoekjes niet te eten maar wij zetten stug onze tanden er in. Bij het dolfin encounter krijgen wij de helft van ons geld terug omdat het niet is gelukt om met de dolfijnen te zwemmen, ondanks dat dat niet gelukt is was het voor mij een ongelofelijk vette tour die ik voor geen goud had willen missen!!! Voor mij was het dan ook de verdubbelaar op de jackpot dat we er aan het einde van de rit nog geld bij kregen, het was echt zo ontzettend, mooi, sprookjesachtig, groots, indrukwekkendmachtig, lief, leuk, bijzonder en super vet!
Wanneer ik achter het stuur kruip en we Kaikoura uitrijden worden de wegen omringt door natuurschoon waar we de reis enorm van genieten, de rit loopt voorspoedige hoe dichter we bij Christchurch komen hoe minder indrukwekkend de omgeving wordt. In Christchurch is het best een drukte met het verkeer, als we de camper twee betaalde parkeervakken in draaien, hij past gewoonweg niet in 1 vak, gaan we een informatiepunt binnen waar wij hulp vragen bij het plannen van ons volgende avontuur, de rest van het zuidereiland. We worden geholpen door Cloe, een klein vrouwtje in de lengte maar een een enorm vrouwtje in de breedte. Zij heeft alle kennis in huis om ons super goed te helpen, heerlijk om even terug te vallen op zo'n bonk kennis. Met haar moddervette x-beentjes hopt ze af en toe van haar stoel af om er een folder of een kaart bij te toveren. Samen met ons kijkt ze hoeveel dagen we minstens nodig hebben om te kunnen zien wat we willen zien en informeerde ze rond wat de meest voordelige manieren zijn om de route te gaan bereizen. Haar headsetje zet haar kin soms op plagende wijze klem. Onder het bellen lacht cloe haar ontzettend gele tandjes naar ons bloot, ze hebben de vorm van de langwerpige schelpen die wij vroeger op het strand vonden, met hier en daar een spleetje er tussen. Haar rossige haren zijn tot op schouderhoogte geknipt en haar pony zit rommelig onder de haarband van de headset gevouwen. Rond de klok van 17.00 uur huppelen wij met de informatie naar buiten zodat we er de avond onze gedachten eens over kunnen laten gaan en morgen gaan ze ons verder helpen bij eventuele boekingen en reserveringen, fijner hadden wij het niet kunnen treffen, gewoonweg een top wijffie die Cloe!
Al vlug vinden we een camping waar wij onze camper letterlijk tegen het stadium van Christchurch aan zetten, onze overburen zijn nu drie jongens met een minicampertje. Terwijl Mirjam zichzelf al trakteert op een warme douche, geniet ik van het gitaarspel wat er uit het kleinste busje op deze camping schalt. Bekijk de foto's en filmpjes van deze fascinerende ochtend en kijk onder het oppeuzelen van mijn zoute cashewnoten en het leeg tutteren van mijn glaasje wit naar de schemer die invalt. Mirjam weet fris en fruitig van de laatste restjes boodschappen een heerlijk maaltje in elkaar te draaien, waarna we ons samen nog eens over de lonely plannet buigen om de reis nog vetter dan vet te maken. De adrenaline stroomt door mijn hele huishouden want alle vette dingen gaan we zien meemaken en ervaren!!!! Terwijl ik probeer dit verhaal op papier te krijgen val ik meerdere malen in slaap, ik ben zo ontzettend kapot van deze mooie indrukken, dat ik mijn i-padje bij mij in bed slinger en de reis naar dromenland met beide handen aangrijp.

Vandaag wordt ik vroeg wakker en schrijf ik even mijn dolfijnen verhaal af van de vorige dag. Mirjam ontwaakt ook al vroeg, na een heerlijke primitieve douche ontbijten we in onze happyhome en gaan Christchurch in om nog eens bij Cloe aan te sluiten. Omdat zij vandaag achter de schermen werkt worden wij door net z'n vriendelijke Chinese medewerkster verder geholpen. Hoe verder we komen en hoe enthousiaster wij worden hoe hoger de kreetjes zijn die zij uit slaat, hilarisch! Binnen no-time staat one reis op het zuidereiland gepland, we gaan morgen van Christchurch naar lake tekapo.
Daar na wandelen we door de botanische tuinen om vervolgens uit te komen bij een info balie waar wij de 4 daagse heaphy track kunnen gaan boeken die loopt vanuit kahurangi nationaal park naar de tasman bay. De beste mevrouw leek het allemaal niet zo goed te weten, straalde totaal geen vertrouwen uit en nam rustig de tijd om het geen wat ze tegen ons zij nog eens te overdenken. Het was wel duidelijk dat zij op de wereld is gezet om het licht te doven in plaats van het uit te vinden. Omdat de tijd begint te dringen nemen wij afscheid van deze dame om binnen 60 minuten terug te keren naar de camping, de camper inleverklaar te maken en bij het inleverpunt te komen, kleine uitdaging! We zetten de pas er in en haasten ons richting de camping, pakken de camper en rijden naar de basis ondertussen tanken we wat zodat de streepjes voor het oog vol genoeg zitten. Eenmaal op de basis wordt de camper al snel gekeurd door een hele vriendelijke grijze tante en een enorme kuif. We krijgen 10 punten voor de volle tank, 20 punten omdat het bestek compleet is en we mogen de verdubbelaar inzetten omdat ook de borden onder op de stapel keurig schoongemaakt worden ingeleverd. Als de beste mevrouw vraagt of er bijzonderheden zijn die de moeite waard zijn te vermelden beginnen we heel eerlijk te vertellen over de sterretjes in de ruit, het lampje van de magnetron wat blijft branden en uiteraard ook het gasfornuis wat ons buiten de lekker bereide maaltjes ook krampen in de vingers heeft opgeleverd, gemakshalve vergeten we het gepimpte spiegeltje aan de linkerzijde, sommige dingen kun je op bepaalde momenten beter heel even vergeten! Het gaat erg goed, ten slotte pakt ze het spiegeltje aan de stok, keurt het dak, bekijkt de bodem en walla klaar zou je zeggen, met zekerheid geen gepimpt spiegeltje gezien. Wanneer ze haar laatste rondje om de camper doet, stoot ze bijna haar hoofd aan de kunstzinnige scheur en wrijft er een keer over heen kijkt dan verbaast op en blijft staan, keurt het formulier wat bij ophaling is ingevuld waar het met zekerheid niet op staat en wrijft nog eens over de spiegel. Met een opgezet puppy gezicht loop ik naar haar toe om te kijken wat er aan de hand zou moeten zijn. Geschokt kijk ik naar de spiegel, zou zij deze kunstzinnige tik nu echt niet kunnen waarden? Na wat vieren en vijven wordt er door het bedrijf zeker niet moeilijk gedaan, de 4 tal opgezette puppy ogen de ingedaalde mondhoeken en daarbij de drie punten van eerlijkheid worden gewaardeerd, echter doet deze vrouw haar werk erg goed waardoor de schade met zekerheid niet weggestreept wordt tegen de ongemakken die we hebben gehad van de krampen in de vingers en het niet langer mogen huren van deze onbeschoft grote vierwieler. Als cadeautje moet de schade betaald worden en wordt er als soort van kersje op de slagroom zonder pardon een bedrag voor de administratiekosten bovenop geboerd. Ja Bruno ook jij wordt gemist aan de andere kant van de wereld, het is toch verdomd jammer dat jij mij deze keer niet kan komen redden. Een nieuw kapje van de volkswagenfabriek zal naar alle waarschijnlijkheid voor max €20.- de deur uit gaan en ik heb hier ongeveer het 11 voudige van betaald. Met veel liefde betaal ik deze zonde waar wij schuddebuikend meerdere malen schaterlachend om hebben gelachen en nemen wij afscheid van ons stulpje, om vervolgens bepakt en bezakt een bus te gaan zoeken. Als wij instappen zit er een persoonlijk achter het stuur die heerlijk zichzelf is, ik vind het knap en stoer om te zien dat iemand lak heeft aan de wereld en zich gedraaid zoals dit bij hem/haar past. Deze beste man heeft veel zorg aan zijn uiterlijk besteed, heeft zich heerlijk opgetut zijn haren in de krul gezet en die een mooie rode kleur zijn gegeven, door zijn oren hangen met veel zorg uitgekozen oorbellen. De nagels zijn gelakt en wel iedere vinger een andere kleur. Het is duidelijk te zien dat hij heerlijk in zijn vel zit en zijn beroep met veel plezier uitoefend, echt heel erg leuk! Het is ook leuk te zien dat wanneer zij haar klanten groet, er een ontzettend zware stem wordt getoond die wanneer de kiezen op elkaar worden gezet zonder enige moeite door het gat naar buiten komt waar de voortanden aan de bovenzijde van de kaak hadden moeten zitten. Als wij naar een kilometer of 8 op de teller van de benenwagen hebben staan stappen wij wederom weer uit met backpack in Christchurch city en gaan we op zoek naar een hostel, bij het tweede hostel hebben we prijs en mogen wij de nacht blijven. God dank want wat is z'n huis op je rug zwaar en al helemaal als je langs zo'n gespierd en getraind nichtje loopt wat beduidend minder kilo's op haar eigen heupen mee draagt en loopt als een kiviet. We tracteren onszelf op een heerlijk broodje van Subway, omdat het mij zo goed smaakt, klets ik er met gemak een tweede achter aan, we doen wat inkopen bij de countdown en sluiten de avond af in ons hostel. Morgen met de bus naar Tekapo en vanuit daar verder, nu al zin in!