The South: Franz Jozef, Abel Tasman, Greymouth, Ch

Na bijna de klok rond te hebben geslapen wordt ik door mijn wekkertje weer terug op aarde gezet, ik ontwaak heerlijk in een luxe boxspring met een tweetal kussens in mijn nek. Deze luxe valt extra goed in de smaak! Op mijn paasbest wek ik Mirjam die in Ijn volledigheid los komt van het matras en geniet ik van een loei hete douche waarna wij aan ons paasontbijt beginnen. Vandaag ben ikmprecies op de helft van mijn vakantie en het lijkt wel of ik al 4 tot 6 eken weg ben, wat is dat lekker die 3 maanden vakantie. Wanneer wij ons keurig op tijd melden blijkt door de weersomstandigheden onze heli-hack te zijn afgelast, warempel de enige excursie die wij niet op voorhand betaald hadden, het is bijna of het zo zou moeten zijn. Al snel wordt het mij duidelijk dat het erg bijzonder is dat wij gisteren in Franz Jozef zijn gearriveerd. Sommige mensen zitten hier al dagen vast vanwege het noodweer omdat er geen vervoer blijkt te zijn. Ook wordt er al dagen optimaal gebruik gemaakt van sfeerverlichting, genaamd kaarsen, omdat de elektriciteit het niet doet. Vandaag lijkt de eerste droge dag met een optimistisch licht wolkendek. We gaan terug naar ons hostel en regelen een schuttel bus richting beginpunt van de Franz Josef Glacier Valley Walk. We drinken nog een aantal koppen thee, proosten op de verjaardag van Genio en slurpen vol overgave en genot wat chocolade eieren naar binnen. Op deze christelijke dag wordt hier zonder pardon in de namen van de vader op een respectvolle manier voor bedankt, wat was dat GODDOMME lekker! Terwijl er een stelletje in de woonkamer zit waarvan hij overduidelijk en weddenschap heeft verloren, dit is te zien aan het witte flousje aan de achterzijde uit zijn broek het roze strikje om zijn hals en de wit met roze konijnendiadeem op zijn hoofd, pakken wij de schuttelbus. Als wij aan de wandeling beginnen zien we af en toe een optimistische straal zon die op enkele plekken de bergen weet te verlichten. De valley heeft schitterende kleuren, de drooggelegde rivierbedding is voorzien van grote stenen die verschillende grijs rood en groentinten bevat waardoor het een kleurrijk geheel is. In de grijstinten op de stenen zijn overduidelijk water slijtage te zien wat ons overduidelijk laat zien dat water meer krachten heeft als dat je je kan. Voorstellen. De bergen die de gletsjer omarmen zijn rotsachtig en immens groot. Op de plekken waar de rotsen plaats maken voor vruchtbare grond staat het helemaal vol met bomen die de bergen een groene kleur geven. Hoe dichter we bij de gletsjer komen hoe helderder de kleuren van het ijs zijn, ze geven verschillende ontzettend heldere blauwtinten af waarover een kristalheldere witte laag is gelegd, aan de onderzijde van de gletsjer is duidelijk nog een antraciet grijze/zwarte laag gelegd van afgebrokkeld puin en steen wat het een wat triestere lading geeft aan een prachtig geheel. Overal uit de bergen, waar je kijken kan, komen watervallen naar beneden, waarschijnlijk is dit meer dan normaal gezien het enorme noodweer van de afgelopen dagen. Tijdens deze wandeling komen wij onze Duitse lift maatjes nog tegen, die stom verbaast lijken te zijn dat wij na hun drop-off zo vlug een nieuwe lift hebben weten te regelen. Als wij ook hier een onze uiterste best hebben gedaan dit staaltje pracht te graveren op ons netvlies gaan we richting hostel. Warempel trekt het verder dicht en wordt de regen weer ingezet, het is frappant, ondanks dat het heel veel regent weten wij met onze wandelingen en bezichtigingen iedere keer tussen de regendruppels door te dansen. In het hostel kruipt Mirjam voor de open haard en ga ik af op de Hot Pools in het centrum. Het zijn drie baden die gevuld worden met bergwater en verwarmd worden op 36/38/40 graden, heerlijk! Wanneer ik plaatsneem in Te Puna Mahaki (the pool of calmness) blijkt deze al snel zijn naam geen eer aan te doen. Een groepje kinderen dartelt er vrolijk rond en weet op spectaculaire wijze door middel van bommetjes en andere capriolen een soort golfslagbad te creëeren. Oké op naar badje nummer twee! Te Puna Makoha (the pool of tranquillity), het is heerlijk zacht water wat op een heerlijke warme temperatuur wordt gehouden en ligt volledig tegen de natuur aan, hordes vogeltjes vliegen er rond en fluiten vrolijk naar elkaar, het valt me op dat ze elkaar aan het imponeren zijn. Ze zijn bezig met de paringsdans, de ene nog mooier als de andere spreid sierlijk zijn vleugels uit en vouwt op een pauwachtige manier zijn staartje open, kwettert vrolijk in het rond en begint zijn ritueel opnieuw. Als er een probleem blijkt te zijn met het waterpijl in het bad, wordt het bad volledig leeggepompt en dien ik gezellig bij die kleine energieke mormels aan te sluiten. Als ik ze wegdenk weet ik nog lekker te genieten van de regen die op het water danst en de heerlijke zachte warme water waar ik door omringt wordt. Met gerimpelde handen en een enorme krullenkop ga ik richting supermarkt waar ik de ingrediënten voor een lekker maaltje in sla. Bij het hostel aangekomen is Mirjam nog geen centimeter opgeschoven, ik zorg voor een heerlijk avondmaaltijd en in de avond genieten we van mijn zelfgemaakte eiersalade, ja Marina mij krijg je met een lekker makende sms niet gek en dat aan de andere kant aan de werelden ;-)! Terwijl wij hier rijkelijk van smullen, gieren we het uit als we zelfgemaakt stommiteiten aan elkaar opbiechten en sluit er gelukkig als de salade helemaal kachel is gemaakt een vriendelijke Australische jongen uit Melbourne aan. Waar wij gezellig mee kletsen, die rijkelijk door de mangel wordt gehaald en die wij volledig inmaken met mikado en een soort van pictcionarie. Die wij ondanks dat naar bed sturen met de jackpot, de afwas!

Als we Franz Jozef verlaten hebben we een korte nacht achter de rug. We worden verwelkomd door een uiterst onverzorgde buschauffeur die ons er direct bij het plaatsnemen op de voorste rij op het hart weet te drukken dat een conversatie niet wordt gewaardeerd, ondanks dat wij zeker niet spraakzaam zijn deze ochtend nemen wij, om deze man gerust te stellen, wat verderop plaats in de bus. We kronkelen door een nieuw landschap om de gletsjers achter ons te laten. De natuur is hier overduidelijk verrast door tornado's wij zien veel bomen om liggen, huisjes die met de grond gelijk zijn gemaakt, bootjes die bijna helemaal zijn verdwenen onder een laag takken, 't is gewoon triest om te zien. Ondertussen ben ik kots en korts en kots misselijk van het gekronkel en de 8 hoekige bochtjes die onze chauffeur weet te maken, wanneer ik even bij Mirjam informeer zit zij ook op randje roggel. Nog 2 uur te gaan! Dan arriveren we in Hokitika, uiterst verrast omdat het dorpje groter blijkt te zijn als dat wij ons hadden voorgesteld, alles is dicht want vandaag is het immers tweede paasdag. We nemen een lunch tot ons in ons hostel en maken kennis met een Canadees dametje. Zij heeft ons goed voor de gek gehouden, wij hadden haar namelijk ook in het hostel in Franz Jozef gezien, waar zij roze typisch Spaanse jurkjes droeg. Wij waren er dan ook van overtuigd dat zij een Spaanse komaf had, maar schijn bedriegt! De wandeling die wij rond het middag uur willen maken blijkt 12 kilometer verderop te zijn en is zonder eigen vervoersmiddel niet te bereiken, of er moet weer gelift worden. Omdat wij deze drang niet direct voelen strijken we langs het strand neer op twee mooie rotsen. Waar wij lekker onze dagboeken bijwerken, kletsen en kijken naar de vogels die iederekeer net over de branding weten te scheren. Als de wolken beginnen te overheersen waardoor de wind een snijdende kou afgeeft gaan wij ons in de lokale supermarkt bekommeren om ons avondeten. Eenmaal in het hostel zetten we de spullen op de kamer, ik kijk nog even goed waar ik mijn portemonnee weg stop en loop richting woonkamer om mijn ipadje en telefoon even wat energie te verschaffen, als ik zie dat ik de wereldstekker ben vergeten schok ik terug. Wanneer ik de kamerdeur openzwaai staat ons lieftallige Spaanse Canadeesje voorovergebogen over mijn spullen en komt met twee voeten los van de grond. Ik was overduidelijk niet verwacht, ik groet haar vriendelijk, pak de wereldstekker en controleer mijn spullen, wa denkte? Portemonnee weg!!! Een en een is drie!! Ik zeg allervriendelijkst tegen haar dat het zo vreemd is dat ik net mijn portemonnee weg stop en wijs het beruchte vakje aan, ik vertel haar dat al mijn bankpassen en rijbewijs en 385 dollar er in zitten. Merk op dat het gek is dat deze pootjes heeft gekregen en nu 5 minuten later is gaan lopen, constateer daarbij ook dat deze nooooit verder weg kan zijn dan 1,5 meter. Het is overduidelijk dat zij zich ongemakkelijk voelt terwijl ik mijn tas voor haar neus binnenstebuiten keer en onder het bed kijk. Ze rits haar eigen spullen dicht en gaat overdreven haar tas op tillen om te laten zien dat deze er niet onder ligt. Ze informeert nog eens of hij buiten niet weggehaald kan zijn waarop ik uiterst tellig reageer, dat dat met alle zekerheid niet kan. Omdat ik haar het mes nog niet op de keel wilde zetten heb ik aangegeven mijn tas in de woonkamer nog eens volledig op zijn kop te zetten en dat ik er van overtuigd was dat hij dadelijk uit een ander tasje naar boven te komen. Na 10 minuten keert Mirjam naar de kamer terug om de tas met boodschappen te pakken vanuit de supermarkt, wordt daar warempel mijn portemonnee uit getoverd. Aangezien ik de tas niet eens heb aangeraakt en ik zo duidelijk weet waar en wanneer ik de portemonnee heb weggestopt, ben ik blij dat ik het zo heb aangepakt en waarschuw ik Mirjam voor deze gespitste tante. Vol van vertrouwen denkt Mirjam dat het wel eens een vergissing van mijn zijde kan zijn, wellicht koortsstuipen omdat ik een beetje grieperig ben, wanneer zij na ons filmpje spontaan de kamer op komt staat madammeke warempel voorovergebogen over onze spullen, komt wederom met twee voeten los en weet zichzelf geen houding te geven, komt met een rare smoes op de proppen. Aangezien nu drie en drie tien is besluiten we deze kostverdienende wereldreiziger niet meer alleen te laten met ons goed en sluiten we na het eten de avond af op onze kamer met een yoga lesje, kop thee, goed en deze keer ook minder goed gezelschap!

Als ik in de ochtend wakker wordt voel ik me al iets beter als de avond er voor, echter zit inmiddels mijn neus snotverdomme vol, maar de misselijkheid is weg. Als wij na een lang-slapersontbijtje het hostel verlaten om anti-ocidanten te gaan halen om de groenegolf van mezelf te gaan vernietigen vinden we al snel een drogist met daarin een apotheek. Wanneer ik om een paardenmiddel vraag trekt de verkoopster mij achter de toonbank en zet ze mij met mijn neus tegen het schap met neussprays aan. Ze hebben een hoop variaties en op hoop van zegen wijs ik er een aan die ik vervolgens als de brandweer ga gebruiken. Als wij Hokitika rond het middaguur verlaten, nemen wij ook afscheid van de vieze bedden en het slecht schoongemaakte hostel. Het was voor mij overduidelijk dat de pretletter die ons gisteren ontving meer tijd steekt in zijn haar als in het schoonmaken en houden van het hostel zelf. Toen wij gister aankwamen had hij een smile van oor tot oor, van die leuke zongebruinde appelwangetjes met een blosje, stralende ogen, een kaal hoofd met in het midden van voor naar achter een flinke hanenkam. Deze is ongeveer tien centimeter hoog, donkerblond bij de hoofdhuid, loopt over naar hoog blond waarvan de laatste 3 centimeter van zijn haar roze/paars zijn geverfd, that's not my cup of tea ad al! Met de bus vervolgen wij al snel onze trip langs de west coast, waar wij al liftend door Duitse reisgenoten zijn binnen gebracht en waar wij door een vrouwelijke buschauffeur genaamd Chris het laatste stuk mee gaan voltooien. Wanneer wij langs de schitterende kustlijn rijden staalt de zon over het water en kletsen de golven met geweld tegen de trots boven het water uitstekende massieve rotsblokken. Intussen trekt warempel niet alleen mijn neus maar ook de hemel open en komen er steeds groter wordende stukken blauwe lucht te voorschijn. In de tussentijd passeren wij gele kijk-uit borden waar wordt gewaarschuwd voor overstekende pinguïns, wilde paarden en komen we er zelfs tegen met schildpadden er op. We maken een stop en een wandeling in Punakaiki waar we de Pancake Rocks en de Blowholes bewonderen, wat een bijzonder natuurverschijnsel. Het zijn enorme rotsen die een gelaagdheid hebben van dunne pannenkoeken. Ze staan statig te pronken in het water en omdat het vloet wordt klets het water flink tegen de blokken aan waardoor het met enige regelmaat tussen de rotsen omhoog spuit. Het levert buiten hele leuke beelden ook een bijzonder rustgevend maar grof en krachtig geluid op. Wanneer het water omhoog stuift zorgt de zon voor schitterende regenbogen die naar enkele seconden weer in rook op gaan, echt prachtig!!! Langs de kust is het prachtig groen, de stuiken staan schitterend in bloei met een zee van gele bloemen en aan het groeiende aantal rode klaproosjes langs de weg is te zien dat wij richting het noorden gaan en de temperatuur aangenamer wordt. Wanneer East Coast rit er op zit krullen wij het binnenland in richting Nelson, na een laatste stop met de bus wordt er door ons stralende lichtpunt ruimte gemaakt voor een pracht zonsondergang. De lucht wordt van stralend blauw naar goudgeel en steeds lichter geel gekleurd terwijl de bergen aan de andere kant verkleuren van donkergroen in licht roze rood en steeds donkerder worden. De wolken die er boven hangen kleuren langzaam maar zeker mee van wit grijs naar licht roze/oranje en zelfs rood. De lucht kleurt steeds donkerder, wanneer de zonsondergang plaats maakt voor de nacht, steken de bergen zwart af tegen de antraciet grijze lucht waar vele licht puntjes beginnen te schitteren.

Na een redelijk goede nacht worden wij al vroeg door ons wekkertje uit bed gejaagd. Al begrijp ik al snel van Mirjam dat het voor haar een minder goede nacht was, de azi(h)aatjes op onze kamer hebben er gister schijnbaar weer een plasticzakken kraakconcert weggegeven. Ondertussen springen we een locale bus in en ik vergeet mijn met veel zorg uitgewassen sportsokken in het hostel. De zon straalt aan een blauwe hemel, het is echt heel fijn dat Mirjam en ik hier gister de handen voor in een geslagen hebben! Het is een mooie rit langs de kust van Nelson naar Marahau, we passeren erg veel zonovergoten wijngaarden, appelgaarden, er lijkt een overvloed aan ook andere fruitsoorten. Rijden een stuk langs de golden bay die zijn naam zeker eer aan doet. Het zijn schitterende goude zandstranden die door de regen een soort van kopere striemen hebben gekregen, waar het zand al is gedroogd neemt het een kleur aan die richting witgoud gaat. Als wij aankomen bij Old Mc Donalds Farm worden we verwelkomd door een aantal knappen koppen die zijn weg te schrijven onder de koeien, loslopende kippen en de lama's. We droppen onze spullen in cottages 5, een soort container van 3 meter bij 2 meter met daarin een stapelbedje en een eenpersoonsbed voorzien van een lichtpuntje en twee stopcontacten. Wanneer we op de veranda staan, kijken we weg op een schitterende bergen die gevuld zijn met witte wollige viervoeters, je-weet-wel die wij in het blauw kennen....In de verte zie je als je heel goed kijkt de zee en het startpunt van de Abel Tasman Coast track. Aan de achterzijde is een verzamelgebouw waar toiletten, douches en een keuken zich bevinden, deze ligt aan een flinke rivier die je als je goed luistert in ons hutje kan horen stromen. Deze omgeving biedt direct weer een enorm gevoel van vrijheid, ik krijg zowaar het gevoel of ik te lang in een stad heb gezeten. We zetten de pas er dan ook in en starten met de abel tasman track, die we lopen tot en met the appel tree bay. We kronkelen om de verschillende baaien heen als we door een prachtig groene omgeving lopen waar de krekels de muziek maken en dit hoe verder we komen, door de vogels worden overgenomen. Af en toe wordt dit geluid overspoelt door watervallen of wanneer we stukken dalen door de azuur blauwe zee die tegen de rotsen slaat. Het gebied is echt prachtig na ieder bochtje, heuveltje of baaitje kijken we op nieuw onze ogen uit. Ondertussen merk ik dat de inspanning zijn tol gaat heffen, mijn hoofd bonkt en mijn holtes lopen goed vol. We zoeken ginnegappend richting de Apple tree Bay omdat wij levendig over onze toekomst fantaseren. Na een rustmomentje in deze prachtige baai keren we terug richting Farm om een winkeltje te gaan zoeken om wat eerste levensbehoeften in te slaan. Maar er is in geen velden of wegen wat te bekennen. Wel is er op het beginpunt een biologisch restaurantje gevestigd waar ik met een enorme behoefte aan gezond eten een overheerlijke groente soep naar binnen slurp. Navraag leert dat het eerst mogelijke verkooppunt 12 km verderop is en er geen vervoer naar toe gaat en er gelift moet gaan worden. Omdat we beide kapot zijn besluiten we dit probleem het probleem van morgen te maken. Als we de farm binnenlopen, vallen ons de enorme lemon bomen op waar een van de gasten als een Heuze Tarzan in hangt om zijn bitter lemon aan te kleden. Verderop zien wij sinaasappelbomen waar wij sinaasappels van meenemen, vind ik een heus scharrelei en krijgen we wat noten mee van de walnotenbomen, naast onze cottages bukken we voor wat kastanjes. Het is hier net expeditie robbinson als we in het zonnetje peuzelen van de sinaasappels en de noten. Als ik tegen etenstijd misselijk wordt van de honger besluit ik mezelf te trakteren op een overheerlijk stukje vlees en een rijkelijk gevuld bord met verse groentes en verschillende slasoorten bij het tentje waar ook de kop soep zo goed smaakte. Daar wordt je echt wel mens van, dat heeft mijn kachel weer doen branden!!! Als we teruglopen met een volle maag is het aarde donker, geen lantarenpalen te bekennen hier en ook mijn zaklamp zit in mijn backpack. Als de telefoon ons voldoende licht weet te geven zien we al snel dat we anders in het struikgewas gestand zouden zijn. Bij de rivier kijken we nog even naar een gevulde hemel met sterren en al vlug verdwijn ik onder de wol om de klok rond te slapen en hopelijk morgen weer gezond op te kunnen staan.

Deze nacht ontwaken wij beide rond 01.30, wanneer de ogen open gaan en doorhebben niet alleen wakker zijn, belanden we al snel in een of andere lachstuip. De slaapdronken opmerkingen die over onze lippen rollen zijn grover dan grof en als we bij de toiletten aankomen, kom ik met twee voeten van de vloer als ik een stroomkastje aanzie voor een kat. Wij zijn net Geer en Goor van Hees, te verschrikkelijk voor woorden, maar wel verdomt gezellig! Eenmaal met mijn in en in koude huidje onder de wol ben ik zo weer vertrokken. Bij het ontwaken in de ochtend door de vogeltjes, is moeder natuur ons hutje al flink aan het bekogelen met kastanjes, begint het zonnetje door te komend en is het grasveld nog wit, dus dan witte ook wel hoe koud de nacht is geweest!
Als we onszelf na een dikke nacht uit bed toveren overspoelen, met een warme douche moeten we echt op zoek naar een supermarkt. Als het scharrelei en de laatste boterhammen van Hees zijn gemaakt binden wij de tasjes op onze rug en gaan wij vol goede moet richting de split Apple bay, onderweg laten wij onszelf oplichten bij een appelkraampje zonder bediening, wat een smerige meelballetjes hebben we daar toch gekocht, bah! Als we slim denken te zijn en een stuk baai af denken te snijden worden wij verrast door de zee die aan het einde van dit prachtige stuk, een ander stuk over te steken baai, vol heeft laten lopen. Crap!! Dat wordt dus een heel stuk retour terwijl we door het losse zand lopen spelen wij met de gedachten ons duimpje weer te gebruiken, nog 10 kilometer richting supermarkt is toch wel ver! Intussen kan de split Apple ons gestolen worden, eenmaal aan de weg, zo gedacht zo gedaan, de duimpjes omhoog. Binnen mum van tijd is er een grote stationwagen die wat verder door stopt en tot de nok toe is volgeladen, wij zien de mensen van een afstandje schuiven met spullen, we grappen wat hoe lief het is dat ze dat voor ons doen, wanneer we dichterbij komen blijkt dit echt voor ons te zijn, hahahaha! Het is een leuk stel wat geboren en getogen is in Cambodja, al snel in Canada is gaan wonen en nu sinds kort in Nieuw Zeeland woont en twijfelt of ze überhaupt nog wel terug gaan. Zij verteld ons dat ze net terug zijn van de Coast Track en dat ook zij snakken naar een supermarkt. Ze stoppen bij een fruitgaard waar wij een Amerikaanse vrucht proeven genaamd de Feijoas (Daantje dit is de vruchtdieet wij in Venesuela ook met huid en haar op hebben), een heerlijk zoete vrucht die met schil gegeten kan worden, de schil heeft een citroen achtige smaakt en de binnenkant is lekker zoet, het doet mij denken aan de eerste happen van een kauwgumbal. Ze verteld ons dat het een heerlijke vrucht is voor door de yoghurt, wij zijn verkocht! Slaan een zak in kopen nu wel lekkere appels een flespompoen en iets wat lijkt op een zoete aardappel. Het heeft een rode kleur heeft van binnen een roomkleur en smaakt noot/kastanjeachtig, en betalen voor dit alles 7.5 dollar, wat een grap en wat zullen wij lekker eten! Wanneer we er bijna zijn verteld de dame dat zij net als wij de heaphy track hadden willen doen, maar dat deze vanwege het slechte weer, wat is geweest, niet mogelijk bleek te zijn, door zandstromen en omgevallen bomen blijken sommige paden te zijn verdwenen!! Hahahaha wat een grap, het lukte ons al niet om de hutjes geboekt te krijgen waardoor we nu op deze ontzettend leuke Farm zijn beland. In de supermarkt slaan we groots in met de feestdagen voor de boeg lijkt dit geen overbodige luxe. Zo nu nog een lift of twee terug.... Eenmaal de duimpjes weer omhoog, de striemen van de zware tassen in de andere hand, stopt er binnen enkele minuten een oude damen met een vriendelijk getekend gezicht, een lomp gestel en jawel een open doos tompoezen op het dashboard. Zij woont samen met een zoon en dochter aan de andere kant van het abel tasman park waar zij 20 hectares grond heeft en fruit op verbouwd. Twee andere dochters wonen in Christchurch waar topprijzen voor de woonruimte worden gevraagd. Ze heeft 5 kleinkinderen en een uitstekende Pasen achter de rug, wanneer ze dit verteld lacht zij haar rotte tandjes naar ons blood. Zij zet ons af op een kruising waar onze wegen gaan splitsen. Wanneer wij een stukje fruit achter de kiezen hebben mogen wij mee met een kajak taxibusje wat op weg is naar Marahau, deze beste man komt uit Nelson en gaat dagelijks op en neer zodat zijn kinderen in Nelson kunnen studeren. Hij wijst onderweg zijn vakantiehuis aan waar echt wel mee gepronkt mag worden en excuseert zich over het feit dat hij ons voor de poort van de Farm afzet en niet bij onze cottages, het moet niet gekker worden! Met de gevulde tassen en wat gestampte druiven onder de arm dit keer in een fles met draaidop, lopen wij trots het erf op. Terwijl one republic de krekels en de vogeltjes aanvult kijk ik toe hoe Mirjam al het lekkers klein maakt voor een overheerlijk maaltje waar ik zin in heb.

In de ochtend dring ik mezelf uit bed, dat terwijl ik me nog steeds goed beroerd voel, op het moment dat ik een teen buiten de dons steek begint het te stortregenen waardoor ik mezelf direct overgeef, mijn teen binnenhaal en me omdraai. Als wanneer ik mijn ogen weer open, de regen is overgewaaid, storten wij ons op een heerlijk fruit/yoghurt ontbijtje en genieten we wanneer het weer begint te regenen extra extra lange douche. Wanneer zowel wij als het wolkendek er klaar voor zijn, het er zelfs op lijkt dat de zon door gaat komen zetten wij ons beste beentje voor naar de watertaxi om te kijken welke opties zij voor ons hebben. Al snel blijkt dat wij een godsvermogen moeten betalen om een baaitje verderop afgezet te worden wat resulteerde in een zelfde wandeling als de dag er voor, wij bedanken hier voor en zetten de pas er in naar plan 2. We huren een mountainbike en gaan richting the split Apple! Hoe dichter we bij de Farm komen hoe zwaarder mijn benen worden en hoe voller mijn tas lijkt, ik pas dan ook voor vandaag en duik het restaurantje in, Mirjam is snel om en gaat mee. Wanneer we binnen zitten valt het water weer met bakken uit de lucht, zien wij de grootste regenboog ooit en komen wij tot de ontdekking dat op deze feestdag er geen alcoholhoudende dranken geschonken mogen worden voor 13.00 uur. Om onze tijd zo goed mogelijk te benutten maken wij onze eerste song op het nummer Happy, we hebben er duidelijk veel lol om, schrijven hem uit en oefenen hem binnensmonds, voor je het weet gaat er iemand anders met de eer lachen ;-). Wanneer de eerste black bier op tafel verschijnt breekt de zon door en lijkt deze niet meer te verdwijnen waardoor wij ons buiten op het terras laten vallen. Tegen etenstijd gaan wij richting Farm en doe ik een poging het heerlijke maaltje van gisteren nog eens op te dienen, dit wordt een groot fiasco. De onderste anderhalve centimeter in de pan is gitzwart, waardoor ook de rest verkoolt smaakt, ik bij de eerste happen kok nijgingen krijg en de handdoek in de ring gooi. Mirjam eet steevast door en weet de groente, verkoold en wel toch naar binnen te werken. We blussen af met onze heerlijke yoghurt en vruchtjes. Maken wanneer de schemer invalt een mooie wandeling langs de kust en als ik daarna mijn bedje raak ben ik direct vertrokken! Als het voelt als middernacht is Mirjam nog wakker het is slechts half 11, we maken samen een ommetje naar het toiletgebouw vergapen ons nog even aan de schitterende sterrenhemel, want wat staan hier immens veel sterren te schitteren en duik ik snel weer mijn bedje in om hopelijk morgen echt eens fit op te staan.

Door een stralend zonnetje en een blauwe hemel worden wij al vroeg uit bed gelokt, we pakken onze eerste bammetjes in het zonnetje en leveren onze tassen in bij de receptie om ze te ruilen voor een tweetal mountainbikes. We balen van de helmpjes die we er bij krijgen, maar goed, zetten ze op het zal echter wel ergens goed voor zijn. Binnen de eerste honderd meter heb ik mijn ketting al van mijn fiets af liggen, de versnellingen werken toch niet zo optimaal als ik gewent ben, van de 7 lijken het er twee probleemloos te doen, het is altijd meer als bij mijn oma fietske! We krullen om een fantastische baai heen en zijn al bijna buiten adem, pauzeren even en gaan weer door. Nu kan het stijgen beginnen, god wat een klim, er lijkt geen einde aan te komen, bochtje naar bochtje wordt het nog iets steiler. Na een aantal bochtjes houd Mirjam het voor gezien en zet zij liever haar wandelkuitjes in. Mij gaat het fietsen beter af al moet ik wel zeggen dat wat extra zuurstof geen overbodige luxe was geweest. Wanneer we een flinke klim hebben overwonnen komen we op adem als wij staan te genieten van een schitterend uitzicht over verschillende baaien, het water glimt in de zon en doordat het ep-water is pronken de goudgele stranden met hun overvloed aan zand. Na een flinke daling bereiken we de split Apple bay waar we de fietjes geketend achterlaten, en de wandeltocht naar de baai inzetten. Die er schitterend bij ligt en is afgesloten door een paar parmantige rotsen waar wij onze hammetjes te rusten op leggen en onze lunch oppeuzelen. Het zonnetje brengt ons water al snel aan de kook waardoor wij onze lingerie bestempelen als zwemkleding. Het is zo lekker warm waardoor ik nog even de voeten in het water steek maar als snel bedenk het hierbij te laten. Het uitzicht is schitterend af en toe komen er wat kano's voorbij en verder is het erg rustig, je zou het bijna een verlaten strandje kunnen noemen. Op de terugweg, zetten wij de klim weer in, deze is echt verschrikkelijk, ondanks de lunch en ons rustpunt op de rosten is mijn batterij bijna leeg. Als de daling wordt ingezet, wij 4 kilometer ons gewicht kunnen inzetten om beneden te komen, ben ik opgelucht. Mij wordt in een klap duidelijk waarom wij de helmpjes hebben meegekregen. De remmen die op de fietsen zitten werken voor geen meter, de remblokjes lijken op, het is knijpen tot de handjes paars aanlopen, begin te trillen en daarbij blijven de krampen ook zeker niet uit. Oké dan is het een kwestie van overgeven en wanneer er enkele meters asfalt te zien zijn even de handjes ontspannen en vooral de binnenbochten nemen. De tegemoetkomende auto's zullen heus niet de haarspeldbochten volledig benutten om zelf het ravijn niet te bereiken. Opgelucht komen wij beneden aan, vervolgen onze tocht naar de Farm, ruilen de fietsen om tegen onze spullen en proosten op een goede afloop op het zonovergoten terras. Wanneer de bus ons einde middag heeft afgezet in Nelson maakt Mirjam weer een heerlijke maaltje dit keer een heerlijke tonijn paste met citroen, zwarte peper voorzien van zoete aardappel en lente-ui. Wanneer wij van ons toetje zitten te smullen zien we een roze stip voorbij sprinten ennnn wa denkte? Het is die lieftallige Spaanse Canadese dame die warempel twee nachten bij ons op de kamer verblijft, nu extra blij met mijn net nieuw slotjes zodat ik mijn tasje de mond kan snoeren, soms is het zooooo jammer dat de wereld zo klein is!

Onze dag begint vandaag niet zonder slag of stoot, midden in de nacht is het duidelijk dat er een groep op stap is geweest en het hele feest op de gang voort zet. Ze proberen luidruchtig over de denkbeeldige bas heen te gillen en weten na een tijdje bij iedere kamer aan te kloppen en op de zelfde toon zichzelf voor te doen als roomservice. Dan gaan ze nog een stapje verder en stormt dit dametje om 3 uur onze kamer op, knipt dit lichtpuntje die drietal tl balken aan en begint, op de zelfde schreeuwende toon iets aan ons te vragen, er was echter niks van te maken aangezien het er op spetterende toon uit kwam en ze in haar eigen klanken mee egode. Echt werkelijk waar dit is het enige wat ik echt zo niet zal missen als ik weer op Hollandse bodem ben. Mirjam vraagt haar direct kordaat het ligt uit te doen, dit bericht lijkt haar niet te bereiken, ze kwekt nog even door wanneer ze geen respons meer krijgt en dan vertrekt ze met de lamp aan, je zou bijna denken dat dat vertrekken met de lamp aan een soort van beleefdheidsvorm is. Ik kan mezelf nog net beheersen maar in gedachten heb ik met gestrekte armen mijn bergschoen al tegen haar kop aan gegooid, haar al haar tandjes al uit de mond geslagen en kan ze ook haar neusbeentje aan de binnenkant van haar schedel terug vinden. Ik spring met een mooie riedel van Nederlandse scheldwoorden uit bed, bevrijd onze kamergenootjes van het licht en kijk op de hal even in welke kamer zij haar oor te rusten legt, zodat ik morgen met een pannendeksel orkest haar een goedemorgen kan gaan wensen, want wat zou ik daar zin in hebben als zij niet uit bed kan omdat haar hoofd op knappen staat. De klanken in het hostel klinken door totdat de zon aan de hemel verschijnt, ik ben kapot!! Als ik even ga kijken de kamer waar ik ons spetterende lichtpuntje in heb zien verdwijnen is zij met de afgebroken cellen toch net wat slimmer geweest als wij, de kamerdeur zit van binnen op slot! Later zien wij dat de schoonmaakploeg een enorme kluif heeft aan de betreffende kamer, dat z'n kamer er binnen enkele uren uit kan zien als een uitgeleefd hol, dat greintje menselijk fatsoen heeft waarschijnlijk niet meer in haar reistasje mee gekunnen. Moe en nog steeds niet fit gaan wij de stad in, boeken bij i-site een paar nieuwe hostels en de uitstapjes die wij op het Noordereiland gaan doen, het wordt weer echt VET!!! We maken nog even contact met een slapend Nederland en bekijken de winkeltjes zowel van binnen als van buiten. Mirjam heeft al snel een mooie jurk op haar naam geschreven waarna we terugkeren naar het hostel. Als het rond een uurtje of drie echt koud begint te worden zoeken we even een momentje rust, gaan lekker lezen een kopje thee weg slurpen en beginnen met kokkerellen. Morgen weer vroeg op, dan gaan we met de bus naar Greymouth om de volgende dag een van de mooiste treinreizen van de wereld achter onze finaal te kunnen zetten, wat heb ik daar al zin in, dat wordt nog twee dagen een schietgebedje voor mooi helder weer!!!

Na een goede nacht en een fijne behandeling op afstand, bedankt Genio!, voel ik me al weer een stuk fitter. Als de Spaanse Canadees die door ons is omgedoopt tot stipje, de kamer verlaat ontwaken wij. We hebben er nog smakelijk om gelachen dat zij op haar handtas slaapt en zelfs haar bezwete pattas en stinkende kleding achter slot en grendel opbergt, zoals de waard is vertrouwd zij haar gasten. Als wij het hostel willen verlaten zien wij dat het roze stipje haar lonely planet is vergeten, Mirjam maakt haar handen vrij en neemt hem mee. Bij teruggave aan haar is aan alle plooien in haar gezicht is te zien dat ze echt stom verbaast is, zo leuk om mensen op deze manier even te verrassen. Als we onze eerste stop maken met de bus ben ik inmiddels helemaal verkleumd, de chauffeur heeft de airco goed hoog staan, waardoor ik niet schroom om een warme chocomelk toe te eigenen in het wegrestaurant. Wanneer deze genotschot bijna op is, bestellen we een heerlijke broodje, het is bruin voorzien van ontzettend veel vezels, krentjes, grandberrys en walnoten en is afgebakken in de vorm van een muffin, wat is dat smullen! Bij het voortzetten van de regenachtige busrit door het mooie landschap komt, wanneer we door een groene valley rijden, de zon even door, dit zorgt ervoor dat de ene na de andere regenboog verschijnt en zien we er meerdere tegelijkertijd. De mensen zeggen hier ook niet naar regen komt zonneschijn maar bij regen komt een regenboog. Wat een schitterende uitspraak is als je bedenkt dat het geen wat er is er gewoon mag zijn en wanneer je het van de goede kant bekijkt het je veel kleur op zal leveren. Als we tegen het middaguur in Greymouth uitstappen stopt het met regenen en begint de havy shower! Gelukkig staat er als verrassing een shuttlebusje van ons hostel, noa's backpackers ark, te wachten waar wij enthousiast inspringen, we checken in en gaan de stad verkennen. Ook aan deze stad ga ik op zeker geen woord vuil maken, er is geen terrasje, geen kroegjes, geen leuke winkeltjes, dat ze het überhaupt een stad durven noemen. Oké genoeg, maar ik snap op zeker wel waarom de nieuw zeelanders die Europa hebben bezocht zo dol zijn op onze steden. We bezoeken de supermarkt en slaan in voor onze curry voor de avond en bezoeken een warenhuis, echt heel grappig. Het doet een beetje praxis achtig aan er staan grote stellingen, van die stellingen die de meeste in de schuur hebben staan, ze hebben echt alles, het is een Bristol, drogist, supermarkt, bouwmarkten en action in een, ge kunt het maar gezien hebben. Eenmaal in het hostel zijn we goed natgeregend en vullen wij de middag met kopjes thee en rummycup. Na ieder potje krijg ik het kouder, als ik de verwarming wil checken zie ik dat er geen verwarming is. Op onze slaapkamer liggen extra fleecedekens voor de nacht en er is een warmtelamp tegen de muur gemonteerd die niet aan kan wel kunnen er gratis gevulde kruiken worden opgehaald bij de receptie. In dit christelijke hostel worden wel condooms aangeboden, huid op huid schijnt nog het beste te verwarmen. Na een warme douche wordt het de thermokleding aan en blijkt niet alleen de buitenkant van de tas water te hebben gevangen in het laadruim van de bus, maar heeft Mirjam er ook een natte (slaap)zak aan overgehouden die al vlot wordt drooggeblazen, de dienstdoende reisföhn is dan ook al bijna met pensioen. Nu met stoom uit de neus en kringetjes uit de mond mijn bed in, het hele hostel staat in het thema van dieren, we slapen vannacht in de pinguïn kamer waar de winter wezentjes zijn terug te vinden op de dekbedden, spiegel, wastafel, deur en niet te vergeten op de levensgrote muurschilderingen. Het is gewoon bij de konijn af, je kunt hier beter geen beren op de weg zien voordat je het weet ben je vliegensvlug in de aap gelogeerd!

Wanneer wij in de ochtend onze spullen bij elkaar hebben geveegd, zijn ingecheckt voor onze vlucht voor de volgende dag, de nodige potjes rummycup hebben gespeeld en voor de tweede maal vandaag de afwas hebben gedaan zijn wij klaar voor de trein. Het is goddank helder en nog zonnig ook, we kunnen het niet beter treffen, zo fijn! Het inchecken bij de trein is zo gepiept, we moeten even wachten hij heeft wat vertraging, het schijnt in Christchurch namelijk erg slecht weer te zijn, vooralsnog genieten wij nog een half uurtje van de zon. In de trein hebben we net als in het vliegtuig, Ryanair uitgesloten, eigen stoelen toegewezen, het is een super luxe coupe, grote stoelen, veel beenruimte, een soort van panorama dak en de afwerking is net als je wel eens in een auto ziet met van dat nep hout, de gangpaden worden met spotjes verlicht en de glazen schuifdeurtjes aan het einde van de coupe gaan automatisch voor je open en dicht.bAls wij Greymouth uit zijn wordt de omgeving direct mooi, we rijden langs riviertjes, zien wilde paarden, koeien die de kalfjes rond laten springen in de weide, ook aan schapen ontbreekt het niet. De zon staat boven een landschap te pronken, wat langzaam aan heuvelachtiger wordt, de kleuren van de herfst worden hierdoor nog beter zichtbaar en het blauwe maar ook het groenbruine water van de riviertjes doet hierdoor extra goed afsteken bij de omgeving. Als we een eerste stop maken bij Moana kijken we over het schitterende meer genaamd lake Brunner en doemen in de verte de hoge toppen van de Arthur's Pass al op, deze zijn goed wit en volgens de conducteur net voorzien van een nieuwe laag. We trotseren met de trein het nationale park Arthur's Pass wat er schitterend bij ligt en dat is nog zacht uitgedrukt. De bergen die worden getoond zijn overweldigend, de ene nog net wat mooier als de andere en ze lijken geen van allen op elkaar, iedere seconden veranderd het uitzicht wat beeldschoon blijft. De schaduwen die door enkele wolkjes op de bergen worden getekend maken het nog sprookjesachtiger en voor het aanzicht is ook de blauwe lucht achter dit prachtige plaatje het puntje op de i. Als wij de eerste tunnels doorgaan vallen onze monden spontaan weer open, het is duidelijk te zien dat dit handwerk is en dat er aan beide zijde van de trein nog geen 10 centimeter extra ruimte over is. Als ik mijn oog nog even door de coupe heen laat glijden zie ik dat wij de gemiddelde leeftijd op zeker naar beneden halen, de mensen voor ons hebben allemaal de zelfde grijze haarkleur en het stel voor ons geniet ook op en top van deze treinreis, zij het niet door de uitzichten dan wel door het geen wat zij allemaal in hun mondjes weten weg te duwen. Wanneer we de langste tunnel in het nationaal park naderen krijgen wij te horen dat wij hier niet doorheen mogen, er worden bussen ingezet om ons naar het volgende station te brengen, yesssss de bonus! Anders zaten we 924 meter in de tunnel die van de zuidelijke Alpen naar Christchurch loopt. In de bus rijden we door de Alpen heen waar wij wederom worden verrast door de uitzichten, die wij anders hadden gemist. In de tunnel is het te stoffig waardoor de trein er enkel zonder passagiers doorheen gaat, het is bijna niet voor te stellen maar in 1864 is de tunnel met de hand gemaakt, er werd door mijnwerkers 10 uur per dag gewerkt, als ze geluk hadden konden zij op een dag 4 meter verder komen, veelal werden hiervoor dan explosieven gebruikt. Tel uit je winst, daar zitten dus behoorlijk wat uren in! Volgens de beste man in de bus heeft het uiteindelijk 9 jaar geduurd voordat de tunnel klaar was. Pas in 1923 werd de tunnel gebruikt voor treinverkeer tussen oost en zuid. Als wij weer in de trein zitten komen we tot de ontdekking dat er ook een buitendek is, dat hebben wij ons geen tweede keer laten vertellen! Het voelt dan ondanks de kou nog puurder, je ziet het nog beter en kan zelfs de omgeving ruiken! Gelukkig wordt er tijdig omgeroepen dat wij een tunnel in gaan zodat alle handen en hoofden weer binnenboord gehouden kunnen worden, dat is erg prettig aangezien de tunnel geen extra ruimte overlaat. Echter is het uitkijken geblazen dat je niemand door de kou in de rug steekt niet want inmiddels zijn we zover verkleumd dat niet alleen mijn mond paars is aangelopen van de kou. Buiten de tunnels trotseren wij ook enorme bruggen die ons helpen om schitterende rivieren over te steken die ijswater uit de bergen afvoeren, de aangrenzende landschappen komen hierdoor overduidelijk aan goed en gezond water, het gras is groener dan groen en de struiken kleuren van geel, naar rood naar donker paars. Ook de roofvogels cirkelen boven het landschap terwijl de zon onder begint te gaan, echt zo prachtig!!! Het is gewoonweg niet te bevatten en dat deze treinreis wordt beschreven als een van de mooiste 3 op aarde geloof ik meteen, ondanks dat ik een poging heb gedaan het op schrift of op plaatsjes vast te leggen is het een lastige klus die niet kan tippen aan de werkelijkheid!!! Eenmaal in Christchurch aangekomen pakken wij een schuttel busje wat ons voor het hostel afzet, we slapen vanavond in een oude gevangenis, jailhouse! Er zijn veel dingen in takt gebleven, de burgt staat er om heen de kamers aan de binnenplaats zijn er nog en ook aan de dikke deuren mag het niet ontbreken. Er hangt een super goede sfeer en aan alle details is gedacht, van de theedoeken in de keuken tot het servies aan tafel en de spelregels die te vinden zijn bij de receptie ook de toiletpotten zijn van gietijzer en lopen net zoals je in films ziet taps toe aan de onderzijde. Alle kokers komen uit in een grote ruimte een soort binnenplaats waar ook net als in de films een soort van balustrade omheen staat. In de avond wordt de serie games of throne gedraaid die wij gezellig meekijken. Nu kapot moe van de mooie indrukken cel 34 in, voor de verandering liggen wij niet in de vrouwenvleugel maar dit keer bij 4 mannen op de kamer, morgen op naar het Noordereiland!